เหตุการณ์:
พระผู้มีพระภาค ทรงแสดงธรรมแก่ภิกษุทั้งหลายว่า แม้พระองค์ทรงเป็นสุขุมาลชาติ เป็นผู้ไม่มีความทุกข์ใดๆ มีแต่ความสำเร็จ แต่พระองค์ก็ทรงมีความคิดเห็นว่า ทรงมีความแก่ ความเจ็บไข้ ความตาย เป็นธรรมดา
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
ปุถุชนเป็นผู้มีความป่วยไข้ ความแก่ และความตายเป็นธรรมดา
ปุถุชนผู้มิได้สดับ กลับรังเกียจความป่วยไข้ ความแก่ และความตายนี้ มีความเมา ๓ ประการ ได้แก่ ความเมาในความเป็นหนุ่มสาว ความเมาในความไม่มีโรค และความเมาในชีวิต
ปุถุชนเมื่อมีความเมา ๓ ประการนี้ ย่อมประพฤติทุจริตทางกาย วาจาและใจ เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ส่วนภิกษุผู้เมาแล้วด้วยความเมา ๓ ประการนี้ย่อมลาสิกขาสึกไป
เมื่อบุคคลเห็นว่าความป่วยไข้ ความแก่ และความตายเป็นเรื่องธรรมดา เราไม่สามารถล่วงพ้นไปได้ ย่อมละความเมาทั้งหลายได้
พระผู้มีพระภาคทรงรู้จักธรรมที่หมดอุปธิ เห็นเนกขัมมะโดยความเป็นธรรมอันเกษม ย่อมครอบงำความเมาทั้งหมดเสียได้ เห็นนิพพานด้วยปัญญา ไม่กลับไปเสพกาม เป็นผู้ไม่ถอยหลัง มีพรหมจรรย์เป็นที่ไปในเบื้องหน้า